« چو بازی »یا «چوب بازی » همانگونه که در بخش ترانه های و رقص های لری نیز بدان اشاره شده از جمله رقص های لری است که بیشتر در بین لرهای بختیاری و بعضا روستاییان و عشایر لرستان متداول و مرسوم است و غالبا در مراسم عروسی و همراه با رقص و پایکوبی اجرا می گردد.
تعداد بازیکنان چوب بازی دو نفر است و ابزار بازی شامل دو چوب یکی به طول تقریبی یک و نیم متر و چوب دیگر کمی کوتاهتر از آنست . یکی از بازیکنان چوب بلندتر و نفر دیگر چوب کوتاهتر را بدست گرفته و مقابل یکدیگر به حمله و دفاع می پردازند . بازیکنان سعی می کنند هنگام بازی با آهنگ ساز و دهل نیز برقصند ، فردی که چوب کوتاهتر را بدست دارد باید به دارنده چوب بلند حمله نماید و قبل از وارد نمودن ضربه به چوب وی ابتدا چند دور می رقصد و ناگهان به دارنده چوب بلند یورش می برد . دارنده چوب بلند نیز باید از خود دفاع نماید . حمله کننده هنگام یورش با صدای بلند فریاد می زند و سعی دارد با این کار روحیه حریف را تضعیف نماید . چوب باز باید تنها با چرخاندن چوب و نعره کشیدن و تهدید حریف (بدون وارد کردن ضربه به پای حریف) چوب بازی نماید .
حمله کننده هنگام یورش چوب را با دو دست پیش روی خود گرفته و هنگام کوبیدن بر چوب حریف انرا با دست خود می چرخاند و سپس با در نظر گرفتن پاهای او بر چوب وی ضربه وارد می آورد . بازیکن حمله کننده فقط یکبار حق زدن ضربه را دارد ( چه به چوب حریف مقابل بزند چه نزند)، سپس بازیکنی که چوب بلندتر را دارد ، چوب کوتاهتر را در دست گرفته و فرد دیگری چوب بلندتر را در اختیار می گیرد . بازی تا آخر به همین منوال ادامه می یابد.
گاهی ممکن است یک زن یا یک مرد به چوب بازی بپردازند . به فردی که در کار چوب بازی مسلط و باتجربه است و می تواند بدون احساس خستگی چند دور میدان بازی را بچرخاند اصطلاحا شیرین کار می گویند.
چوب بلندتر و نفر دیگر چوب کوتاهتر را بدست گرفته و مقابل یکدیگر به حمله و دفاع می پردازند . بازیکنان سعی می کنند هنگام بازی با آهنگ ساز و دهل نیز برقصند ، فردی که چوب کوتاهتر را بدست دارد باید به دارنده چوب بلند حمله نماید و قبل از وارد نمودن ضربه به چوب وی ابتدا چند دور می رقصد و ناگهان به دارنده چوب بلند یورش می برد . دارنده چوب بلند نیز باید از خود دفاع نماید . حمله کننده هنگام یورش با صدای بلند فریاد می زند و سعی دارد با این کار روحیه حریف را تضعیف نماید . چوب باز باید تنها با چرخاندن چوب و نعره کشیدن و تهدید حریف (بدون وارد کردن ضربه به پای حریف) چوب بازی نماید .
حمله کننده هنگام یورش چوب را با دو دست پیش روی خود گرفته و هنگام کوبیدن بر چوب حریف انرا با دست خود می چرخاند و سپس با در نظر گرفتن پاهای او بر چوب وی ضربه وارد می آورد . بازیکن حمله کننده فقط یکبار حق زدن ضربه را دارد ( چه به چوب حریف مقابل بزند چه نزند)، سپس بازیکنی که چوب بلندتر را دارد ، چوب کوتاهتر را در دست گرفته و فرد دیگری چوب بلندتر را در اختیار می گیرد . بازی تا آخر به همین منوال ادامه می یابد.
گاهی ممکن است یک زن یا یک مرد به چوب بازی بپردازند . به فردی که در کار چوب بازی مسلط و باتجربه است و می تواند بدون احساس خستگی چند دور میدان بازی را بچرخاند اصطلاحا شیرین کار می گویند.